நரேந்திரன் வீட்டிற்கு வந்ததும் அவன் கண்களில் அந்த பத்திரிக்கை விழுந்தது. அவனது பால்ய நண்பன் தயாளனின் திருமண அழைப்பிதழ் அது. நரேந்திரனுக்கே தாமதமாக தான் கல்யாணம் நடந்தது. சந்நியாசம் தான் தனக்கு என்று முடிவு செய்து கவலைப்பட்டு கொண்டிருக்கும் பொழுது எதிர்பாராதவிதமாக கல்யாணம் ஆனது. கல்யாணம் ஆகி எட்டு வருடங்கள் முடிந்த நிலையில், சந்நியாசி ஆகாமல் போய் விட்டோமே என்று கவலைப்பட்டான். இரண்டு விஷயங்களில் அனைவரையும் விட மிக திறமைசாலியாக இருந்தான். ஒன்று மற்றவர்களுக்கு நடந்த நல்லதை நினைத்து புலம்புவது. மற்றொன்று தனக்கு அந்த நல்லது நடக்கவில்லையே என்று கவலைப்படுவது. எப்படியும் தனது சந்நியாசி ஆகும் கனவை தயாளனாவது நிறைவேற்றுவான் என்ற நரேந்திரன் நம்பினான்.
'இப்ப இவன் கல்யாணம் பண்ணி என்ன பண்ணப் போறான்? படிப்பும் ஸ்கூல் தாண்டல. இன்னும் அதே பழைய விவசாயத்தையே தான் பண்ணிக்கிட்டிருக்கான். அறிவு கெட்டவன்....மரியாதையும் தெரியல. நேர்ல வந்து கூப்பிட்டிருந்தாலாவது போறத பத்தி நினைச்சிருப்பேன்' என்று பத்திரிக்கையை முழுவதுமாக பார்க்காமலேயே வீசி விட்டான் நரேந்திரன்.
அடுத்த நாள் காலையில் ஆறு மணிக்கெல்லாம் நரேந்திரன் வீட்டு வாசலில் தயாளன் வந்து நின்றான். கதவை திறந்த நரேந்திரனின் மனைவி, நரேந்திரனிடம் செய்தியை சொல்லி எழுப்பி விட்டாள். தூக்க கலக்கத்தில் எழுந்து வந்த நரேந்தி்ரனுக்கு, வாசலில் தலை சொறிந்தவாறு திரும்பி நின்றுக் கொண்டிருந்த தயாளனை பார்த்ததும் கோபம் வந்து விட்டது.
'கல்யாணத்துக்கு பணம் கடனா வாங்க வந்திருக்கான் போலிருக்கு...இவ வேற ஊர்ல இல்லன்னு சொல்லி அனுப்பாமா....' என்று நினைத்துக் கொண்டே,"வா...தயாளு. ஏன் நிக்கிற? உள்ள வந்து உட்காரு" என்று முகம் முழுவதும் பல்லாக வரவேற்றான். நரேந்திரனை பார்த்து புன்னகைத்தவாறே உட்கார்ந்த தயாளனின் கண்களில் அவனது திருமண அழைப்பிதழ் விழுந்தது.
"அடாட... பத்திரிக்கை வந்துடுச்சா? நீ ஆபீஸ் போறதுக்கு முன்னாடி நேர்ல பார்த்து கூப்பிடலாம்னு தான் காலையிலியே வந்தேன். டைரியில இருந்த மத்தவங்க அட்ரசோடு உன் அட்ரசையும் சேர்த்து அம்மா அனுப்பிட்டாங்க போலிருக்கு" என்றான் தயாளன்.
"பரவாயில்ல...இதுல என்னயிருக்கு" என்று சொல்லி விட்டு,'சரியான தொல்லை...பணமும் உடனடியா ஏற்பாடு பண்ண முடியாது. சாயந்திரம் தான் கிடைக்கும். அதுவரைக்கும் இங்கயே சாப்பிட்டு வேற உயிர எடுப்பான்' என்று நினைத்தவாறே சிரித்தான்.
எப்படி தயாளனை அனுப்பலாம் என நரேந்திரன் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது, அவன் வீட்டு வாசலில் கார் ஒன்று வந்து நின்றது.
"எப்பவும் இப்படி தான் யாராவது உதவி கேட்டு வந்து தொந்தரவு செஞ்சுட்டே இருப்பாங்க. என் சூழ்நிலைய சொன்னா கூட புரிஞ்சுக்க மாட்டாங்க. சரி, நான் அனுப்பி வச்சுட்டு வர்றேன்" என்று எழுந்தான் நரேந்திரன். யாராவது அட்ரஸ் கேட்க வந்திருப்பாங்க, ஆங்கிலத்திலேயே பேசி தயாளனை பயமுறுத்தனும் என்று நரேந்திரன் எண்ணிய பொழுது, காரில் இருந்து வெளிநாட்டுக்கார பெண் ஒருத்தி இறங்கினாள். நரேந்திரனுக்கு படிக்காதவர்களை பார்த்தால் தான் ஆங்கிலம் வரும். வெளிநாட்டு பெண் நரேந்திரனை பார்த்து கையெடுத்து கும்பிட்டாள்.
'நீங்க யாரு?' என்பதற்கான ஆங்கில வார்த்தைகளை தேடிக் கொண்டிருந்தான் நரேந்திரன்.
"இவள தான் நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறேன். பத்திரிக்கையில் பெயர் படிச்சிருப்பியே..அர்லீன். அமெரிக்காவுல கம்ப்யூட்டர்ல பெரிய வேல பார்க்கிறா. நீ இருக்கியா, இல்லயான்னு தெரிஞ்சுக்க கார தெரு முனையிலேயே விட்டுட்டு நான் நடந்து வந்துட்டேன்" என்றான் தயாளன்.
கார் ட்ரைவர் இரண்டு கூடை நிறைய பழங்களும், காய்கறிகளும் எடுத்துக் கொண்டு போய் வீட்டிற்குள் வைத்தான்.
"எப்படி?"
"டூரிஸ்ட்டா வந்த அர்லீனுக்கு என்னை பிடிச்சிடிச்சு" என்று சொல்லி விட்டு அர்லீனைப் பார்த்து சிரித்தான் தயாளன்.
'எட்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி நான் எந்த டூரிஸ்ட் கண்ணிலும் படாம போயிட்டேனே!'
"ஆனா அது உண்மை இல்ல" என்று சிரிப்பை நிறுத்தி விட்டு, "உண்மைய சொன்னா யாரும் நம்ப மாட்டாங்க. அதனால எல்லார்கிட்டயும் அப்படி சொல்லியிருக்கோம்" என்று மீண்டும் சிரித்தான் தயாளன். நரேந்திரனுக்கு கோபம் வந்தது. ஆனால் எப்பவும் போல் வெளிக்காட்டாமல், "எங்கிட்டயாச்சும் சொல்லுவியா?" என்றான்.
"உங்கிட்ட சொல்லாமலா? ஆனா நீயும் நம்புவியான்னு தான் சந்தேகமா இருக்கு."
"ப்ச்...நான் உன்ன நம்பாம இருப்பனா?" என்று சொல்லி விட்டு, 'சாவடிக்காம சொல்ல மாட்டான் போலிருக்கு' என்று மனதிற்குள் திட்டினான் நரேந்திரன்.
"லாரில ட்ராக்டர் மோதி மூனு மாசத்துக்கு முன்னாடி ஹாஸ்பிட்டலுல இருந்தேன் ஞாபகமிருக்கா? பிழைக்க மாட்டேன்னு எல்லாருக்கும் சொல்லியே அனுப்பிச்சிட்டாங்க. அப்ப நான் மூனு நாள் கோமாவுல இருந்தேன். அது தெளிஞ்சவுடன் ஆப்ரேஷன் பண்ணாங்க. அப்ப எனக்கு ஏதோ சத்தம் கேட்டுச்சு. என் உடம்புல இருந்து நான் வெளியே வந்துட்டேன். எங்கயோ மிதக்கிற மாதிரி இருந்துச்சு. கருப்பான ஒரு பைப்புக்குள்ள கொஞ்ச நேரம் போயிட்டேயிருந்தேன், அப்புறம் சுரியன் மாதிரி ஏதோ ரொம்ப வெளிச்சமானா இடம் வந்துச்சு. ஆனா அது கண்ணெல்லாம் கூசல. எங்கப்பா அங்க நிக்கிறாரு. 'உனக்கு இன்னும் நேரம் வரல. நீ போ'ன்னு என்னை திருப்பி அனுப்பி வச்சுட்டார். திரும்பி கருப்பு பைப்புக்குள்ள நடந்து வரும் பொழுது அர்லீன பார்த்தேன். இப்ப இருக்கிறத விட ரொம்ப அழகா இருந்தா. அவ ஏதோ கேட்டா, நானும் என்னமோ சொன்னேன். திரும்பி நான் ஹாஸ்பிட்டலுக்கு வந்து என் உடம்புக்குள்ள போயிட்டேன்.
நினைவு வந்தவுடனே நடந்ததெல்லாம் கனவு மாதிரி இருந்தது. நானும் அதை கனவுனே முடிவு பண்ணிட்டேன். செத்து போன அப்பாவ பார்த்தன்னு சொன்ன யாராவது நம்புவாங்களா?திடீரென்னு ரெண்டு வாரத்துக்கு முன்னாடி இவ எங்க வீட்டு வாசல்ல நிக்கிறா. கனவுல பார்த்த பொண்ணாச்சேன்னு எனக்கு ரொம்ப ஆச்சரியம்.
இவளுக்கு மூளையில ரத்தம் போகாம அடச்சிக்கிச்சாம். ஆப்ரேஷன் பண்றப்ப இவளுக்கும் அதே மாதிரியே சத்தம் கேட்டிருக்கு. இவளும் செத்துப் போன அவங்க பாட்டிய பாத்திருக்கா. வர்றப்ப என்ன பத்தியும், என்னோட ஊர பத்தியும் எல்லாம் கேட்டாளாம். ஆனா எனக்கு பேசினத பத்தி எல்லாம் ஞாபகமில்ல. இந்த மாதிரி செத்து பிழைச்சவங்க அனுபவத்தையெல்லாம் வெளிநாட்டுல மும்மரமா ஆராய்ச்சி செய்றாங்களாம். அதுக்கு பெயர் கூட என்னம்மோ சொன்னியே!" என்று அர்லீனைப் பார்த்தான் தயாளன்.
"அவுட் ஆஃப் பாடி எக்ஸ்பீரியன்ஸ் (OOBE - Out Of Body Experience)" என்றாள் அர்லீன்.
நரேந்திரனுக்கு வியப்பாக இருந்தது. ஆனால் வியப்பை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல், "ஆங்... நான் கூட இத பத்தி படிச்சிருக்கேன். சரி, இவங்க பேசுறது உனக்கு புரியுதா?" என்று கேட்டான்.
"கொஞ்சம் புரியும். கொஞ்சம் நானே புரிஞ்சுப்பேன். கொஞ்சம் சைகையில புரிய வைப்பா. ரொம்ப மெதுவா குழந்தக்கிட்ட பேசுற மாதிரி தான் பேசுவா. நான் இங்கிலீஷ் கத்துக்கிறேன். அவளுக்கு நான் தமிழ் சொல்லி தர்றேன்" என்று சிரித்தான் தயாளன்.
"நீ எப்படி கிராமத்துல விவசாயமே பண்ணிக்கிட்டு இருக்க போறியா?"
"இல்ல..நானும் அம்மாவும் இவக் கூட அவங்க ஊருக்கு போயிடப் போறோம். நம்ம வழக்கப் படி இங்க ஒரு கல்யாணம் பண்ணிட்டு, அங்க போய் அவளோட பெத்தவங்க முன்னாடி அவங்க வழக்கப் படி இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணப் போறோம். இவங்களுக்கும் அங்க நிறைய நிலம் இருக்காம். அப்படியே அத நான் பார்த்துப்பேன்."
'ச்சே...கொடுத்து வச்சவன். ஆக்சிடென்ட்ல போவ கிடந்தவனுக்கு இப்படியொரு வாழ்வு.'
தயாளன் விடை பெற்றுக் கொண்டு கிளம்பும் பொழுது, அர்லீன் அவனிடம் ஏதோ ரகசியமாக கேட்டாள். தயாளனும் மெல்லிய குரலில் அவளுக்கு பதிலளித்தான். அர்லீன் திரும்பி நரேந்திரனைப் பார்த்து, "நீங்க அமெரிக்கா வந்தா, எங்க வீட்டுக்கு...."என்று திக்கி தயாளனைப் பார்த்தாள்.
"கண்டிப்பா வரனும்."
